Moonbouncen

Moonbouncen is een techniek die al tientallen jaren wordt gebruikt door radiozendamateurs om verbindingen te maken via de Maan door deze als spiegel voor radiogolven te gebruiken. Dat doen ze op frequenties en op afstanden waarbij het normaal niet mogelijk is om een radioverbinding te maken met andere radioamateurs.

Natuurlijk is de Maan geen ideale spiegel. Deze absorbeert ongeveer 93% van het radiosignaal. De 7% die wordt teruggekaatst gaat in alle richtingen. De Maan heeft geen glad oppervlak dus de werkelijkheid is nog erger. Van die 7% komt maar een uiterst klein beetje op de aarde terecht. Voor een schotelantenne zoals de 25 meter Dwingeloo Radiotelescoop is de totale verzwakking van het opgevangen radiosignaal ongeveer 270 dB (Decibel). Dat is een verzwakking van 0,000 000 000 000 000 000 000 000 001 (26 keer een ‘0’ achter de komma en en een ‘1’ op de 27ste plaats) ten opzichte van de sterkte van het oorspronkelijke radiosignaal.

– Product uit de Koude Oorlog

Project Diana Moon Radar QSL kaart

De techniek om radargolven naar de Maan te sturen en deze weer op te vangen werd kort na de Tweede Wereldoorlog succesvol ontwikkeld door het United States Army Signal Corps (USASC). In dit Diana-project wilde men aantonen dat het leger met deze techniek vijandige raketten kon detecteren en volgen. Het Diana project wordt vaak gezien als het begin van nieuwe vormen van ruimteonderzoek: radiocommunicatie met satellieten en ruimteschepen en radaronderzoek van planeten, manen en planetoïden.

= Meer informatie en bronnen

– EME

Radiozendamateurs passen deze techniek van radioverbinding via de maan – ook wel Earth-Moon-Earth-verbinding (EME) – toe om contact te kunnen leggen met collega radiozendamateurs die ze normaal niet kunnen bereiken omdat hun station onder de horizon ligt. Ze doen dat met Morsecode en bij voldoend grote antennes en krachtige zenders en ontvangers is het zelfs mogelijk om via spraak contact te maken.

Auteur(s): CAMRAS-PR